Ik ben weer terug van vakantie. Afgelopen zomer was ik 4 weken in la douce france. Het was echt heerlijk. We waren met de hele familie compleet in de eerste week, mijn ouders met de drie kinderen en alle klein kinderen en als bonus ook mijn nicht Jans. Mensen die mijn foto’s op Instagram zagen zeiden: “was het niet ongelofelijk druk dan met z’n allen?”
En dat zou je ook verwachten, maar het was toch heel rustig. We hadden een systeem om elke avond bij het avondeten een rondje irritaties en complimenten te doen en dat zorgde er ook voor dat niets heel lang bleef sudderen. Kan het iedereen aanraden.
En natuurlijk hielp de natuur ook mee. Met alleen maar groen om je heen en lieve koetjes voor je deur en van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat lekker buiten met je voeten op de aarde wordt je vanzelf rustig. Ook was er niet veel bereik dus iedereen legde zijn mobiel lekker weg om te gaan onkruid wieden of bloemen plukken of een ander klusje.
 
Mijn ouders waren er ook en voor wie die niet kent, mijn vader zit al heel wat jaartjes in een rolstoel met een dwarsleasie. Die hield hij over na een valpartij met zijn deltavlieger (lees zijn verhaal hier als je dat interessant vindt). Afgelopen twee jaar had hij flink wat pech door een heup breuk die niet wilde genezen en waar hij vervolgens zijn hele been aan verloor en waardoor hij heel wat tijd in het ziekenhuis moest blijven. We hebben afgelopen twee jaar regelmatig gedacht, Frankrijk … gaat dat nog lukken?
Maar ze waren er en dat was dus dik feest.
Acceptatie juist als het tegenzit
Mijn vader staat altijd bekend om zijn positiviteit en ook deze vakantie heb ik hem daar weer om bewonderd. Na een paar dagen vloog hij namelijk uit de bocht en brak zijn been. Ja precies, het been wat nog over was.
We waren flink geschrokken natuurlijk en zagen het doemscenario van ziekenhuis in en uit al voor ons. Maar mijn vader dus niet.
Toen we tijdens het complimenten rondje vroegen hoe hij dat toch voor elkaar kreeg had hij eigenlijk maar 1 woord nodig. Acceptatie.
Hij accepteert het eerst en dan kijkt ie wat ie er zelf aan kan doen.
En wat je er zelf aan kunt doen is natuurlijk ook positieve gedachten over iets denken.
En dat lieve lezers is iets wat ik nog dagelijks van hem leer. Want hoe vaak zit ik me niet te ergeren aan iets, of aan mezelf. Best vaak hoor! En dan weet ik, oh ik zit in de weerstand.
En als ik de irritatie of mezelf dan accepteer, dan stroomt het weer. Dan voel ik het gewicht van mijn schouders glijden en ga ik weer mogelijkheden zien. Dan krijg ik weer overal zin in.
En soms heb ik het gewoon niet door… dat ik iets niet accepteer en in de weerstand zit. Mijn nicht en ik zaten al te grappen, we maken gewoon t-shirts met ‘acceptatie’ erop. Goeie reminder voor onszelf!
Hoe is dat bij jou? Ben jij je bewust wanneer je iets accepteert of niet?
0 comments